SONE LXXXVII

 

LXXXVII

Farewell - thou art too dear for my possessing, 

And like enough thou know'st thy estimate:

The charter of thy worth gives thee releasing; 

My bonds in thee are all determinate.

For how do I hold thee but by thy granting?

And for that riches where is my deserving?

The cause of this fair gift in me is wanting, 

And so my patent back again is swerving.

Thyself thou gav'st, thy own worth then not knowing 

Or me, to whom thou gav'st it, else mistaking;

So thy great gift, upon misprision growing, 

Comes home again on better judgment making.

         Thus have I had thee as a dream doth flatter, 

         In sleep a king, but waking no such matter.

Hoşça kal! Değerin çok yüksek, tutamam seni,

Biliyorum kendine ne paha biçtiğini;

Özgürlüğe kavuştun alıp değer belgeni,

İptal ettik sendeki hakkımın senedini.

Nasıl tutarım seni, sağlamadan iznini,

Neyim var hak edecek senin zenginliğini,

Bu eşsiz armağana kim layık görür beni?

Bana verilmiş berat, dönüp buldu vereni.

Sen vermiştin kendini, bilmeden değerini

Ya da bana vermekle hata işlediğini,

Bir yanlış anlamanın sonucu hediyeni;

Ama, o yine buldu hatayı düzelteni.

        Sen benimdin: rüyanın görkemleriyle doldum.

        Ben, uykuda sultandım, uyanınca hiç oldum.

William Shakespeare 

★ "Shakespeare, öteki sonelerinden değişik olarak, bu sonedeki ilk 12 satırın 10'unu -ing takısıyla bitirmiştir. Aslında, bu ing takıları tam kafiye sayılmaz. Çeviride, Shakespeare'e sadık kalarak, aynı yaklaşımla, ilk 12 satırını -ni ile bitirdim." diyor Çevirmen Talât Sait Halman