Karıma Mektup

 

Bir tanem!

Son mektubunda:

"Başım sızlıyor

        yüreğim sersem!"

                          diyorsun.

"Seni asarlarsa

          seni kaybedersem,"

                           diyorsun,

                             "yaşayamam!"

Yaşarsın, karıcığım,

kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;

yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı,

en fazla bir yıl sürer

             yirminci asırlarda

                              ölüm acısı.

Ölüm

bir ipte sallanan bir ölü.

Bu ölüme bir türlü

       razı olmuyor gönlüm.

Fakat

emin ol ki, sevgili,

zavallı bir çingenenin

    kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli

                      geçirecekse eğer

                                      ipi boğazıma,

mavi gözlerimde korkuyu görmek için

                         boşuna bakacaklar

Nazım'a!

Ben,

alacakaranlığında son sabahımın

dostlarımı ve seni göreceğim,

ve yalnız

yarım kalmış bir şarkının acısını

                       toprağa götüreceğim...

Karım benim!

İyi yürekli,

altın renkli,

gözleri baldan tatlı arım benim;

ne diye yazdım sana

                          istendiğini idamımın,

daha dava ilk adımında

ve bir şalgam gibi koparmıyorlar

                               kellesini adamın.

Haydi bunlara boş ver.

Bunlar uzak bir ihtimal!

Paran varsa eğer

        bana fanila bir don al,

              tuttu bacağımın siyatik ağrısı.

                   Ve unutma ki

daima iyi şeyler düşünmeli

                      bir mahpusun karısı.

                                              Nazım Hikmet RAN