Bir gazel...

Mende Mecnûn’dan füzûn âşıklık isti’dâdı var

Âşık-ı sâdık menem Mecnûn’un ancak adı var.

N’ola kan dökmekde mâhir olsa çeşmüm merdümi

Nutfe-i Kâbildür ü gamzen kimi üstâdı var.

Kıl tefâhur kim senün hem var menüm tek âşıkun

Leylî’nün Mecnûn’ı Şîrîn’ün eğer Ferhâd’ı var

Ehl-i temkînem meni benzetme ey gül bülbüle

Derde yoh sabrı anun her lahza min feryâdı var

Öyle bed-hâlem ki ahvâlüm görende şâd olur

Her kimün kim devr cevrinden dil-i nâ-şâdı var

Gezme ey gönlüm kuşı gâfil fezâ-yı ışkda

Kim bu sahrânun güzer-gâhında çok sayyâdı var

Ey Fuzûlî aşk men’in kılma nâsihden kabûl

Akl tedbîridür ol sanma ki bir bünyâdı var

                            Fuzûlî

                     ( 1483 - 1556 )

Mânâsı:

Bende Mecnun’dan daha çok âşıklık yeteneği vardır. 

Sevgide, sadakat gösteren âşık benim, Mecnun’un ancak adı var.

Gözbebeğim kan dökmekte usta olsa ne olacak. 

O kabiliyetli bir tohumdur ve süzgün bakışın (gamzen) gibi bir üstadı var.

Eğer Leylâ’nın Mecnun’u Şirin’in Ferhad’ı varsa,

Senin de benim gibi bir âşığın var. Bununla iftihar et.

Ey gül! Ben temkinli, sabırlı bir insanım, beni bülbüle benzetme.

Onun derde tahammülü yok, her an bin feryad eder. 

Halim öyle kötü ki, devrin zulmünden dolayı kimin gönlü kederliyse,

Benim halimi görünce neşelenir. (kendi haline şükreder)

Ey gönlümün kuşu! Aşk göğünde gafil gezme. 

Çünkü bu sahranın (aşk sahrası) yolu üzerinde çok avcı var.

Ey Fuzulî! Nasihatçının aşkı engellemesini kabul etme. 

Onun nasihatı aklın tedbiridir, sanma ki bir temeli var.