Hüzün uçurumları...

Yavrum

Yalnızlığı şu son kıyısını da atla

Ve anla ki hayat

En özgür biçimini sende denemiştir

Onun içindir ki ölüm

Denizin doğurduğu eşsiz dalga

Sende dokumaktadır güzelliğini.

Varsın açıklamasın kendini hiçbirşey

Değil mi ki gökyüzü toprağı kucaklamaktadır

Değil mi ki mavilikler yolmaktayım göğsünden

Değil mi ki bileklerimize kaynayan çelik

Bir nehir gibi akan şu bulvar

Gövdemizi dolaşan güneş

Her gece üstümüze devrilen yıldızlar

Senin doğurganlığından birer parçadır

Ve elbet senin için söylenmiş türküler vardır

Uzak dağlarında ülkemin

Yürüyorum

Bilirsin ben yürüyünce

Irmaklar yürür ardımdan

Kabir sularında avlanır çocuklar

Ağaçlar ve kuşlar alabildiğine

Yalnızlığı sağlar

Ben yürüyünce değişir insanlar

Artık hücuma kalkabilirsin ey rüzgâr

Çünkü tarihinin yaprakları arasından sızan kan

Boyuyor

İçimde yuvalanan şiiri

Ve sen nereme baksan

Oramda bir kalp çarpıyor.