Güzde unutulmuş...

Saat yedi buçuğuydu güzün

Ve ben bekliyordum

Kimi beklediğim önemli değil.

Günler, saatler, dakikalar

Bıktılar benle olmaktan

Çekip gittiler azar azar

Kaldım ortada, tek başıma

Kala kala kumla kaldım

Günlerin kumuyla, suyla

Bir haftanın artıklarıyla kaldım

Vurulmuş ve hüzünlü

Ne var, dediler bana Paris'in yaprakları

Kimi bekliyorsun?

Kaç kez burun kıvırdılar bana

Önce ışık, çekip giden

Sonra kediler, köpekler, jandarmalar

Kalakaldım tek başıma

Yalnız bir at gibi

Otların üstünde ne gece, ne gündüz

Sadece kışın tuzu

Öyle kimsesiz kaldım ki

Öyle bomboş

Yapraklar ağladılar bana

Sonra, tıpkı bir gözyaşı gibi

Düştüler son yapraklar

Ne önceleri, ne de sonra

Hiç böyle yalnız kalmamıştım

Bu kadar

Ve kimi beklerken olmuştu

Hiç mi hiç hatırlamam.

Saçma ama bu böyle

Bir çırpıda oldu bunlar

Apansız bir yalnızlık

Belirip yolda kaybolan

Ve ansızın kendi gölgesi gibi

Sonsuz bayrağına doğru koşan.

Çekip gittim, durmadım

Bu çılgın sokağın kıyısından

Usul usul, basarak ayak uçlarıma

Sanki geceden kaçıyor gibiydim

Ya da karanlık, kükreyen taşlardan

Bu anlattıklarım hiç bir şey değil

Ama başıma geldi bütün bunlar

Birini beklerken bilmediğim

Bir zamanlar.

                          PABLO NERUDA