Bir beyit: Hoşça bak zâtına...

Ey dil ey dil niye bu rütbede pür gâmsın sen

Gerçi vîrâne isen genc-i mutalsamsın sen

Secde-fermâ-yi melek zât-ı mükerremsin sen

Bildiğin gibi değil cümleden akvâmsın sen

Rûhsun nefha-i Cibril ile tev’emsin sen

Sırr-ı Hak’sın mesel-i İsi-i Meryem’sin sen

Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen

Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen

... 

                                                               Şeyh Gâlib

Mânâsı: 

Ey gönül, ey gönül, neden bu kadar gamla dolusun

Yıkıksın, kırık döküksün ama tılsımlı bir definesin sen

Meleklerin secde etmeleri emredilen kadri yüceltilmiş bir varlıksın

Bildiğin gibi değil, her varlıktan daha olgun daha ilerisin sen. 

Ruhsun, Cebrail’in üfürmesiyle ikizsin, 

Tanrı’nın sırrısın, Meryem’in oğlu İsa gibisin sen. 

Kendine bir hoşça bak, alemin özüsün sen, 

Varlıkların gözbebeği olan insansın sen.

*** Veshasıl Şeyh Galib: “Ey insan evladı! Kendine saygıyla/hürmetle yaklaş; çünkü sen kâinatta yaratılmışların özü/göz bebeği olan insansın.” diyor...